Mga Tula Tungkol sa Aking Anak at Asawa (18)

XVIII. Pananabik

Kung pananabik

ay dumadaloy,

sinasambit ko lamang sa isip ang

"Intoy! Intoy!"

At anong mahika ang nasa salita?

Luha itong pinapalis

ang puwing na naligaw sa mata

o kurot sa puso na bumara

dahil sa nananabik kang makita. #

Mga Tula sa Aking Anak at Asawa (17)

XVII. Pagpasok sa trabaho

Siya ay kanyang inilapag sa lamesa.

Pagkatapos, isinaksak niya ang extension cord.

Nag-charge ng cellphone.

Inilapat sa lamesa ang fan ng computer.

Ipinatong dito ang notebook.

Binuksan ito tulad ng isang bagong gising na mata. 

Pinindot ang "ON" ng notebook.

Pinili ng mouse ang "Defragmentation."

Nagtimpla ng kape.

Nang "Defragmentation Complete" na,

ini-restart ang computer.

Sinimulan niyang sulatin ang dapat sulatin

sa nakahanay na buong araw na gawain.

Pero bago tipain ang unang salita,

inubos muna ang kape at tinitigan siya:

ang nakakawdrong larawan na kay rikit.

Bubulong siya sa kanyang isip:

"Intoy! Intoy ko!" kasabay ang matipid na ngiti

at magaang na kurot ng titig sa kanyang

sa malambot na noo at pisngi.

Tahimik lang na sasagot

ang nakipagtitigang singkit na mga mata.

Alam niya, na kahit de-pindot ang maghapong trabaho,

may dahilan ang pagod;

kung bakit kailangang hindi mapagod.

At kung bakit kailangan higit na kumayod.

Dahil bukas, siya ay kanyang ilalapag muli sa lamesa. #

Mga Tula sa Aking Anak at Asawa (16)

XVI. Lawas

Duyan ang yayat kong bisig,

anak, at dito kita pinaghehele.

Nang maidlip, ipinagkatiwala kita sa kuna.

Kasabay ng ngalay, ng batak ng halubigat,

hinatak ang tingin ko sa malambot na uniberso

na naiwan sa aking kanang braso.

Rabaw ng pilapil sa mga natuyong bukirin?

Kalsada’t kalyehon ng mga nagdidigmaang lungsod?

Kikiwal-kiwal na bituka ng burukratismo?

Mapa ng kung saang daan

ng mga sangandaan ng isip at alalahanin?

Maraming marahil

ang dahil ng mga hilahil.

Ngunit ang tiyak ko lamang sa ngayon:

ito ang palatandaan sa iyong

limang buwan na lawas at bigat;

nagsasala-salabid ang lamat

na bumakat sa aking balat

tulad ng daldak na guhit sa palad.  #

Mga Tula sa Aking Anak at Asawa (15)

XV. Titig

Parang balon na malalim

ang iyong iyak, anak.

Laluna’t di matiyak

ang pinagbubukalan ng luha.

Pinadedede ka naman.

Pinaghehele sa ugoy ng oyayi at duyan.

May kung anong kirot ang kumukurot

sa ubod ng loob kapag tinititigan mo ako

habang pumapalahaw ka at nag-aalboroto.

Dahil ang mata mo ay mata ko rin,

sabi nga nila at ng sinumang nakakakita.

Ang titig ang nagiging wika ng ating mga puso

na tahimik, matalas na nag-uusap tungkol

sa mga bagabag at alalahanin.

Ngunit hindi nagpapanagpo ang ating mga tingin.

Hindi ko tuloy masalok

ang iyong luha upang mapahid ang mga ito.

Nang kalungin ka ng iyong nanay,

naunawaan ko, mula doon ang sagot.

Sa inyo lamang mag-ina

ang wika sa gitna at pagitan ng kalawakan.

Dahil sa pagitan natin ay ang puwang na sinisisid,

pinupunan ng nanay upang mabuo ang pagtahan.

Inukit na saysay ang gramatika sa balon ng buhay:

babasaging uniberso na siyam

na buwang nakalutang sa sinapupunanan. #

Mga Tula sa Aking Anak at Asawa (14)

XIV.Iyak

Parang iisa lamang ang uha at iyak

ngunit palaisipan ang dahilan.

Maaaring

gutom, gustong dumede

inagawan ng antok, hanap ay ugoy

di mapakali, dahil dumumi o naihi

gustong magpahele, dahil naglalambing.

Ngunit kung halos mabanat na ang mga ugat

at litid sa leeg, at wala sa mga ito ang dahilan

maaaring meron siyang dinadaing.

Doon mo mararamdaman na ang pag-iyak

ay kurot ng ligalig at aasamin mo na

sana ay nakakapagsalita na siya

upang bigyang hugis ang danas na sakit. #

Mga Tula sa Aking Anak at Asawa (13)

XIII. Ang bunsong kapatid ng tula

Kanina, sabay na dumating

ang Musa ng talinghaga

at ang iyak ng bata.

Sa unang pagkakataon,

ipinagkanulo ko ang aking selosang tula

sa iyak ng anak kong nasa kuna at nag-aapuhap ng kalinga.

Maiintindihan nya rin ako.

Dahil kailangang magpaubaya

at magpasintabi ng Musa-Tula

sa kanyang bunsong kapatid na umuuha. #

Mga Tula sa Aking Anak at Asawa (12)

XII. Himbing

Sa gitna ng kanyang alimpungat at himbing,

ang sariling daigdig na kanyang hinahabi.

Hindi dapat mapatid ang lubid

ng pasalit-salit na buntong-hininga.

Kaya kapag nabato-balani ka niya,

natututuhan mong kailangang ilapat

ang pinakamasinsin na katahimikan:

ang mahinhing bigat na lapat ng yapak

ang kiming pagpikit ng screen ng pinto

ang malambot na paghaplos sa kanyang bumbunan

at sa kanyang malutong na buto at kalamnan

kahit ang iyong marahang ihip

ng llyebo kwarentang tinig at hininga.

Dahil kung hindi,

mawawala sa pagkapako at pagkakaayon

ang lahat ng lawas at malulunod,

ikakandado niya tayo ng titig sa hangin.

Sa kanyang hugis puso't matimyas na labi

ay ang kanyang ngalangalang binabatak ng iyak:

ang palatandaang may nakapasok na hindi inaasahan

sa kanyang malutong at babasaging daigdig. #