XV. Titig
Parang balon na malalim
ang iyong iyak, anak.
Laluna’t di matiyak
ang pinagbubukalan ng luha.
Pinadedede ka naman.
Pinaghehele sa ugoy ng oyayi at duyan.
May kung anong kirot ang kumukurot
sa ubod ng loob kapag tinititigan mo ako
habang pumapalahaw ka at nag-aalboroto.
Dahil ang mata mo ay mata ko rin,
sabi nga nila at ng sinumang nakakakita.
Ang titig ang nagiging wika ng ating mga puso
na tahimik, matalas na nag-uusap tungkol
sa mga bagabag at alalahanin.
Ngunit hindi nagpapanagpo ang ating mga tingin.
Hindi ko tuloy masalok
ang iyong luha upang mapahid ang mga ito.
Nang kalungin ka ng iyong nanay,
naunawaan ko, mula doon ang sagot.
Sa inyo lamang mag-ina
ang wika sa gitna at pagitan ng kalawakan.
Dahil sa pagitan natin ay ang puwang na sinisisid,
pinupunan ng nanay upang mabuo ang pagtahan.
Inukit na saysay ang gramatika sa balon ng buhay:
babasaging uniberso na siyam
na buwang nakalutang sa sinapupunanan. #
No comments:
Post a Comment